Το σπήλαιο, που κινδύνεψε από ένα λατομείο της εταιρίας ΗΡΑΚΛΗ, εξερευνήθηκε και χαρτογραφήθηκε από την Ελληνίδα σπηλαιολόγο Άννα Πετρούλου ήδη από την δεκαετία του 1970. Τότε ενημερώθηκε και από τους Μεθανίτες που ήθελαν να προστατεύσουν το σπήλαιο από την καταστροφή.

Οι κάτοικοι του Μεγαλοχωρίου πίστευαν παλιά ότι το σπήλαιο ήταν στοιχειωμένο και ότι "νεράιδες" και κακά πνεύματα προήλθαν από αυτό. Κάποια στιγμή ο Βαγγέλης Λαζάρου από την Τακτικούπολη τολμούσε να μπει στην τρύπα και ανακάλυψε το «περιστέρι».

Το σπήλαιο είναι πλέον "εύκολα" προσβάσιμο μέσω του δρόμου Στένου-Βαθίου. Το μήκος του σπηλαίου πρέπει να είναι περίπου 240 μέτρα και η έκταση περίπου 4000 τετραγωνικά μέτρα.

Η σπηλιά είναι προσβάσιμη μέσω ενός σωρού από μεγάλους ογκόλιθους. Προσοχή! Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος ολίσθησης όταν βρέχει! Επίσης, δεν πρέπει ποτέ να επισκεφτείτε το σπήλαιο μόνος σας, καθώς δεν μπορεί να έρθει βοήθεια σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Αφού ανεβείτε πάνω από το "μονοπάτι", μπορείτε να δείτε τη λίμνη του σπηλαίου και να κατεβείτε προσεκτικά. Μερικοί που είναι αρκετά γενναίοι μπορεί να κολυμπήσουν στη λίμνη. Μικρολι κρυστάλλοι μαγνησίου και ανθρακικού ασβεστίου επιπλέουν πάνω στην επιφανεία της λίμνης.

Θεωρητικά, μπορείτε να κολυμπήσετε στην άλλη πλευρά και να φτάσετε σε άλλα δωμάτια εκεί. Πρώτα πηγαίνετε σε ένα μικρό νησί βράχων και στη συνέχεια στη δεύτερη λίμνη του σπηλαίου. Κάτω από την "πέτρινη ασπίδα" οδηγεί η διαδρομή στο "Ενετικό Κανάλι" και στην "Αίθουσα Πυραμίδας". Τότε θα μπορούσατε να έρθετε και στην "αίθουσα πιγκουίνων" όπου υπάρχουν σταλακτίτες. Έπειτα έρχεται η τρίτη λίμνη και η "Πύλη του Χάδη", ένα μικρό κανάλι μήκους 11 μέτρων. Μετά φτάνει η τελευταία προσβάσιμη περιοχή σπηλαίου, όπου οι σταλαγμίτες έχουν αναπτυχθεί σε βράχους. Ένα από αυτά μοιάζει με ένα πουλί που κάθεται, που δικαιολογεί το όνομα «σπηλιά περιστεριών».